Surrogaat

Van de week was er een bijeenkomst van de landelijke Voorlopersgroep ICT. Deze groep had mij uitgenodigd om iets van mijn activiteiten rond blended learning te laten zien. Vanuit deze groep experts kwamen een hoop interessante vragen op mij af, waarvan een mij wel het meeste aan het denken heeft gezet. Die vraag luidde simpelweg wat mijn drijfveren zijn om met blended learning aan de slag te zijn.

Het volgende banale antwoord floepte eruit: ik heb er simpelweg lol in!

Hoe meer ik hier sindsdien over nadenk, hoe meer ik besef dat dit inderdaad mijn grootste drijfveer is. Wat daarbij wel vreemd is, is dat die lol er vier jaar geleden – toen ik voor het eerst bewust met blended learning in aanraking kwam – helemaal nog niet was.

De reden om met blended learning aan de slag te gaan was toentertijd de wens tot flexibilisering van het onderwijs. We hadden de taak onderwijs te ontwerpen voor studenten die minder vaak in het klaslokaal in Utrecht zouden zijn en die meer ‘plaats- en tijdsonafhankelijk’ moesten leren. Ik ontken niet dat dit een legitieme wens is, maar het maakt het leven van een docent er niet automatisch leuker op. We gingen namelijk op zoek naar technologische alternatieven die activiteiten in bijeenkomsten kunnen vervangen; anders gezegd: we zochten naar surrogaten.

We hebben een aantal surrogaten verkend en geïmplementeerd. In plaats van een discussie-opdracht ter plaatse vraag je studenten per Skype contact te hebben. In plaats van een onderwijsleergesprek neem je een kennisclip op en probeer je die met denkvragen te larderen. En zo zijn er meer voorbeelden. Kenmerkend van deze surrogaten is echter dat je het niet doet om leren krachtiger te ondersteunen. Bovendien voelden we aan dat we als docenten minder contact gingen hebben met studenten, terwijl dat voor ons juist een belangrijke drijfveer in ons werk is.

Waar komt nu die omslag in mijn beleving vandaan? De zoektocht naar surrogaten blijkt langzaam verdrongen te zijn door de beleving dat technologie de kwaliteit van de leeromgeving ook echt kan versterken.

Zo denk ik nog steeds dat een levendige ‘face-to-face’-discussie een hele goede manier is om te werken aan bepaalde leerdoelen. Nadeel van zo’n soort discussie is tegelijkertijd dat mensen snel moeten denken en vlot moeten kunnen praten. Koppel je aan zo’n instantane discussie nu een forum, dan creëer je een platform waarin ook ruimte is voor bezinning. Deze twee activiteiten versterken elkaar dus.

Een ander voorbeeld is het gebruik van het medium film. Het aanbieden van ‘hapklare brokken’ kennis (als dat al een goede metafoor is) lijkt me vaak niet de meeste effectieve manier om te leren. Maar film biedt vele andere mogelijkheden die zonder moderne technologie bijna niet zijn te realiseren, zoals de buitenwereld naar binnen halen, etc.

Door op deze manier de waarde van technologie te ervaren, wordt blended learning dus leuk!

N.B. Ik schrijf dit stukje als eerste uitvloeisel van een projectje rond Storytelling waar ik momenteel bij betrokken ben. Er zal nog wel veel op de stijl aan te merken zijn, maar ik ben aan het leren…

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *